Wiecie co mnie najbardziej w tym wszystkim wkurza? Że bawią mnie łzy ludzi, którzy płaczą nad takimi scenariuszami, a jednocześnie (oczywiście w najbardziej kryzysowej sytuacji jaką możecie sobie wyobrazić) zdarza mi się być jedną z tych dotkniętych osób. To beznadziejne, aczkolwiek bardzo pomocne. Oczyszcza nasz organizm psychicznie, a jednocześnie łzy rewelacyjnie nawilżają soczewki kontaktowe. (Tak sobie tylko żartuję, bo wcale nie jestem taka nieczuła.) :)
Dodatkowo, gdy już mowa o pozytywach, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że komedie romantyczne wcale nie mają nas rozbawiać, one po prostu mają wywołać uśmiech na twarzach smutnych osobników. I nie próbujcie zaprzeczać, że gdy oglądacie tzw. 'happy end', którego oczywiście w najmniejszym nawet stopniu się nie spodziewaliście, chociażby cień radości zakrada się do waszych świecących oczu lub po prostu wypływa na twarz. O to właśnie chodzi. Ja na przykład po dzisiejszym seansie czuje się lekko, radośnie, mam ochotę żyć i mam ochotę wierzyć w cuda. Lubie ten stan, kiedy wiem, że mogę wszystko. :) Jedyne co mnie teraz martwi to to, czy znajdę sobie kiedyś takiego idealnego faceta, który da radę sprostać moim wykreowanym w Nowym Jorku przez przystojnych aktorów wyobrażeniom o prawdziwym mężczyźnie. Ale w końcu skoro tyle razy już takie rzeczy oglądałam, może sytuacja polubi się powtarzać... A wtedy usłyszę słowa, na których zależałoby mi najbardziej: ' Mogę tak patrzeć na ciebie i słuchać cię bez końca.' Bo ja lubię dużo mówić i opowiadać, a ktoś z Was może jest przystojnym brunetem, który lubi słuchać?
